Η ΔΥΣΗ της ΔΗ.ΣΥ ς της ή οίνος νέος εις ασκούς παλαιούς!

Η …..ΔΥΣΗ  της ΔH.ΣYς   ή

μαθήματα γραμματικής σε μια ενότητα.

Αν η «κινηματική»  ( η λέξη …κίνημα θυμίζει και …πραξικόπημα) προσπάθεια της Κας Μπακογιάννη με την ευέλπιδα ονομασία ΔΗ.ΣΥ σκοπεύει να κομίσει νέες «γλαύκες στην Αθήνα», η διακήρυξη του νέου κομματικού σχηματισμού μόνο ….ΔΥΣΗ μπορεί να υπονοεί, και μάλιστα από την αρχή! 

Διότι μια απλή ανάγνωση –περισσότερη μελέτη δεν χρειάζεται- της εν λόγω διακήρυξης αρκεί για να διαπιστώσει κανείς, ότι η Κα Μπακογιάννη και οι περί αυτήν αριβίστες και εν δυνάμει επιβήτορες της εξουσίας δεν έχουν να προσφέρουν «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο». 

Πραγματικά, δεν είναι καθόλου σαφές ούτε το πλαίσιο, ούτε η στοχοθεσία της «συμμαχικής» ομαδούλας των δυσαρεστημένων κεντροδεξιών πολιτών, σε ένα σχηματισμό που θυμίζει την λαϊκή κρητική παροιμία «΄Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», κενό περιεχομένου το μη «καινόν» πρόγραμμα της ΔΗ.ΣΥ.

Διότι τι νέο προσφέρει σήμερα  η πολιτική επιστήμων Κα Μπακογιάννη, το οποίο δεν μπορούσε ή εμποδίστηκε  να προσφέρει ως εξέχουσα προσωπικότητα της (νέο) δημοκρατικής παράταξης , όταν είχε κάθε εξουσία, είτε ως πρώτη βουλευτής, είτε ως υπουργός Εξωτερικών , είτε ως Δήμαρχος. Απολύτως τίποτε.

Ποια είναι η πρότασή της για την οικονομική πολιτική άλλη, από το να δώσει την πατρίδα δεμένη χεροπόδαρα στους άρπαγες του ΔΝΤ, συναινώντας σε ένα «Μνημόνιο» τερατωδίας ως νεροκουβαλητής των δήθεν σοσιαλιστών του κ. Παπανδρέου.

Ποια είναι η εξωτερική της πολιτική άλλη, από το να ξεπουλήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο ή στις σχέσεις μας με τους ευρωπαίους Εταίρους και τα Σκόπια , σύμφωνα με το δικό της δόγμα, που ακολουθεί κατά γράμμα ο δήθεν σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών κ. Δρούτσας.

Ποια είναι η αντιμετώπισή της στο θέμα της Κύπρου, την οποία σπεύδει να επισκεφτεί (όπως ο εγκληματίας που γυρίζει στο τόπο του εγκλήματος) άλλη, από το να δοθεί «γή και ύδωρ» υποτέλειας σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν που η ίδια επικρότησε, μαζί με τον δήθεν σοσιαλιστή πρωθυπουργό κ.  Παπανδρεου.

Ποιά είναι η αντίληψή της  για διαφάνεια, όταν το μισό υπουργείο Εξωτερικών και όχι μόνο αποτελείται από δικά της εγκάθετα πρόσωπα, των οποίων την προστασία ανέλαβε ο φυσικός της διάδοχος και δήθεν σοσιαλιστής  κ. Δρούτσας . Ποια είναι η θέση της για την «οικογενειοκρατία» δεν χρειάζεται να αναλύσουμε, καθόσον αυτή είναι «ηλίου φαεινότερη».

Αλλά δεν φτάνει μόνο το ότι η Κα Μπακογιάννη αναμασάει στην Ανατολή του κινήματός της τετριμμένα και ξεπερασμένα . Δεν είναι ούτε σε θέση να υποδείξει τη μέθοδο, με την οποία έστω και οι παλιές-νέες αξίες της παράταξής της θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν. Και αυτό διότι ήδη με το ξεκίνημά της έβαλε το καινούργιο κρασί σε ..παλιά ασκιά. Και οδηγεί έτσι με μαθηματική ακρίβεια την ΔΗ.ΣΥ της στην ΔΥΣΗ της.

Φαίνεται ότι τελικά αυτό είναι και το τίμημα της αποστασίας. Η ενδογενής θνησιμότητα.

EK ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΦΑΥΛΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΟΝΑ

Στη Γυναίκα είναι αφιερωμένες τούτες οι γραμμές. Αφορμή στάθηκε η πρόσφατη συζήτηση στον γερμανικό χώρο για την εξέλιξη και την κάμψη του φεμινιστικού κινήματος σε συνδυασμόι με τις εορταστικές αναφορές στην παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και μια νύξη σε πρόσφατη συζήτηση, για το πόσο ταλαιπωρούνται οι γυναίκες στον ανδροκρατούμενο κόσμο μας σήμερα.

΄Ετσι λοιπόν θυμήθηκα τους εορτασμούς για την ημέρα της Γυναίκας. Παγκόσμια η απήχηση, χιλιάδες τα ποιήματα και οι διαλέξεις με τις πύρινες φράσεις που ακούστηκαν, ενάντια στις ανδροκρατικές τάσεις. Μα όλα τούτα σε χώρο αφέλειας ,κενοδοξίας και υποκρισίας. Γιατί;

Μα γιατί ταυτόχρονα, η προκλητική εμφάνιση μιας ταλαίπωρης ήταν το μόνο επιχείρημα για την τσίχλα που θα μασάμε, τα ελαστικά που θα αγοράσουμε, την "ξανθή" που θα πιούμε στο ποτήρι μας.

Παράλληλα, γυμνά και ημίγυμνα φωτομοντέλλα πόζαραν για μια ακόμα φορά για το περιοδικό "μόνο για άνδρες" , διακήρυτταν πως "η κοιλιά τους ανήκει στις ίδιες" και βιάζονταν συνάμα να προλάβουν τις ανακοινώσεις των γυναικείων σωματείων απο την τηλεόραση.

Και δεν ακούστηκε ούτε μια στιγμή , ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας για το καθημερινό "παζάρεμα" της γυναικείας σάρκας....

Δεν βρέθηκε μέσα σε αυτό το γυναικείο πανηγύρι μια "τρελλή" - ένας "τρελλός " του Νίτσε - που με το φανάρι στο χέρι θα κραύγαζε στη μέση της πλατείας πως τη Γυναίκα την κουρελιάσαμε, τη βιομηχανοποιήσαμε, γίναμε οι προαγωγοί της κολλώντας της την ετικέττα "εργο τέχνης" .

Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς, που στερούμε απο τα παιδιά της τη γνώση, για να τα κάνουμε "άβουλους καταναλωτές" , κλέβουμε απο τα παιδιά της την παιδική τους ηλικία, για να τα κάνουμε "παραγωγικούς εργάτες" και στο τέλος τα στέλνουμε να πεθαίνουν σε άδικους και βρώμικους πολέμους , βορά στα κανόνια της παλιάς και αιώνιας "Νέας Τάξης".

Ναί, δεν βρέθηκε μια "τρελλή" που να μας πετάξει κατάμουτρα πως η στάση μας έκανε τη γυναίκα "αντικείμενο" , πως δολοφονήσαμε την αξιοπρέπειά της και πως αυτό θα το πληρώσουμε ακριβά, μιας και λιγοστέψαμε έτσι τις πιθανότητες για προκοπή, ευτυχία και τελείωση του κόσμου.

΄Οποιος έχει το σθένος άς φυλάξει ψηλά στη καρδιά του την εικόνα της γυναίκας σαν μάνας, σαν αδελφής, σαν φίλης, σαν συντρόφου.

Θα του χρωστάμε χάρη, γιατι θάχει διασώσει ακέραιη την ελπίδα της μεταμόρφωσης της ανούσιας ζωής και πορεία του κόσμου μας.

Τότε μόνο θα δικαιούμαστε να γιορτάζουμε την ημέρα της Γυναίκας...

Αντίρρηση;

Από το CREDO του πολιτικώς «κοινωνείν» , στο FREDO του πολιτικώς «αδιαφορείν»

Από το CREDO του πολιτικώς «κοινωνείν» , στο FREDO του πολιτικώς «αδιαφορείν»


Στα πρόθυρα της επίκαιρης εκλογικής αναμέτρησης αναπόφευκτα ο νούς του ενεργού πολίτη ανατρέχει σε εικόνες και ερεθίσματα άλλων εποχών, προσφεύγει σε συγκρίσεις , αναπολεί δυναμικές ατμόσφαιρες, μαζικές κινητοποιήσεις, προσδοκίες, απογοητεύσεις, θριάμβους, όλο αυτό το σκηνικό που σηματοδοτεί το ενδιαφέρον για τα «κοινά» της Πόλης, τον αντίποδα της πολιτικής «ιδιωτείας».

Μά πάνω από όλα, η διαυγής πολιτική σκέψη ανατρέχει στις γενιές εκείνες που είχαν ή αναδείχτηκαν μέσα από το πολιτικό τους credo, το πιστεύω τους για την αναγκαιότητα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, για ανατροπές παλαιών σχημάτων και βραδυκίνητων θεσμών, για την εξυγίανση των κρατικών δομών, για την επαναφορά του ήθους στην πολιτική ζωή.

Ο υπογράφων ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν γνώρισε τη βία του πολέμου, αλλά συχνά το μαρτύριο μιας πνευματικά ανεκμετάλλευτης ειρήνης. Μύρισε τον ανθισμένο Μαη του ‘ 68, αλλά και την υγρασία των χουντικών κελιών. Βίωσε την επανάσταση της νέας γενιάς ενάντια στον καθωσπρεπισμό της ηθικοποιημένης συντηρητικής ευπρέπειας, μέσα από τα γυναικεία καπελάκια των γυναικών τις Κυριακές και τα κοντοκουρεμένα πρόσωπα των φραγκοφορεμένων ανδρεικέλων της «εθνοσωτήριας 21ης» με το πένθιμο μουστακάκι του άνω χείλους.

Αλλά απόκτησε, δημιούργησε, δόμησε ένα πολιτικό CREDO. Είχε όραμα. ΄Εβλεπε την πολιτική με την αξία και την απαξία της.Στράφηκε με πνεύμα αγωνιστικό στον κοινό – ναι, τον κοινό- αγώνα να βγεί η Ελλάδα από το τέλμα και τη λάσπη και την κακομοιριά της μοιρολατρίας. Απόκτησε πίστη στην αναγκαιότητα της αλλαγής, μιάς αλλαγής που δεν είχε χρώμα αλλά αποτελούσε το κοινό ζητούμενο. Ήταν μια γενιά πολιτικοποιημένη, δηλ. με ενδιαφέρον για το «κοινωνικό γίγνεσθαι». Και για όσους δεν είχαν credo, είχε φροντίσει ο σοσιαλιστικός άνεμος , άλλοτε ως «αύρα πραεία» , άλλοτε ως θύελλα που σάρωνε τα πάντα, να τους οδηγήσει σε ένα νεοδημιούργητο «πολιτικό καφενείο» , να τους αφυπνίσει, να τους ζωντανέψει. ΄Ηταν κέρδος για τον τόπο μας το καφενείο αυτό, γιατι έγινε χώρος ζύμωσης, διαλογικής αντιπαράθεσης, αφύπνισης συνειδησιακής μετά από το λήθαργο που είχαμε υποστεί. ΄Ηταν ο χώρος της παλιάς «Αγοράς», της άμεσης δημοκρατικής αντιπαράθεσης, ακόμα και με τις αρνητικές του συνέπειες, αυτές του άλογου πάθους, της συκοφαντίας και κατασπίλωσης. Αλλά ήταν ο χώρος, που πρόβαλε ζωντανό το ενδιαφέρον του πολίτη για τα κοινά.

Σε εκείνα τα «πολιτικά καφενεία» ταρακουνήθηκαν τα λιμνασμένα νερά της διανόησης και κοντά στον «μέτριο με ολίγη» και τον ήχο από τα ζάρια που στροβύλλιζαν να βρούν από ποια πλευρά θα πέσουν άκουγες πολίτες – μορφωμένους και μη, διανοούμενους και εργάτες, πολίτες κάθε κοινωνικής και μορφωτικής τάξης και τάσης να αναλύουν την πολιτική, να αφουγκράζονται τα κοινωνικά προβλήματα, να αναζητούν λύσεις για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία. ΄Ηταν γεμάτα με ενεργούς πολίτες, χωλούς καμιά φορά και μονόφθαλμους, αλλά πολίτες.

Και σήμερα; Τα καφενεία έμειναν, αλλά χωρίς ψυχή. Απανεμιά χωρίς ελπίδα κάποιας αύρας. Το «credo» στέρεψε και αντικαταστάθηκε από το «fredo», η αναζήτηση για κοινωνική δικαιοσύνη έγινε τώρα αναζήτηση για το «πού θα πάμε το βράδυ, που θα κάνουμε “clubbing”, πού θα είμαστε “in”, που θα ακούσουμε techno και σε ποιο hard rock cafe θα διασκεδάσουμε την ανία μας, ρουφώντας ….fredo.

Για το σήμερα, χασμουρητό, για το αύριο, αδιαφορία και βαρυεστημάρα.

Και πού και πού , σαν τον παληό ντελάλη της γειτονιάς να ακούγονται από το δρόμο τα μεγάφωνα «περιθωριακών» , «συνταξιούχων» , «ανέργων ναυπηγεργατών» ή οι εκρήξεις από τα μολότωφ των «εξοργισμένων αναρχικών» που όμως αφήνουν τους θαμώνες του σημερινού καφενείου «Η Ωραία Ελλάς» παντελώς αδιάφορους. Σαν να μη ζούν αυτοί εδώ, σαν να μην αναπνέουν το όζον της ανάπτυξης, την αιθάλη από τα καμένα δάση, την βρωμιά του λαδωμένου κέρδους. Σαν να μη βιώνουν τα προβλήματα να μην τα θεωρούν ουσιαστικά. Γιατι δεν τους «ενδιαφέρουν|». Γιατι είναι ξένοι, αλλότριοι ήχοι που ενοχλούν τους «υποψιασμένους» , τους «μοντέρνους Yuppies» , όλους αυτούς τους διαπλεκόμενους στις πελατειακές συντεχνίες της συναλλαγής και του ξεπουλήματος. Γιατί δεν τους αφήνουν να απολαύσουν το νέο σουξέ του «fame story» , τις «Κατινιές» του μεσημεριανού τηλεβιασμού της μέσης ανθρώπινης νόησης, κοντολογίς, δεν τους αφήνουν να χαρούν το …fredo τους.

Από το credo του πολιτικώς «κοινωνείν» στο fredo του απολιτικώς «χασμάσθαι». Και στον αραχτό καναπέ με τα μαξιλαράκια και τον ναργιλέ.

Λές και η παιδεία μας δεν έχει φουντάρει. Λές και το σύστημα υγείας μας δεν είναι ακόμα «φακελωμένο». Λές και οι βραχονησίδες μας δεν εξαφανίζονται στο «γκρίζο» πια Αιγαίο.Λές και το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μας λύθηκε και δεν έχει εγκλωβίσει το 1/3 του ελληνικού λαού στην αβεβαιότητα και το άγχος που φέρνει το αύριο. Λές και το άδειο καλαθάκι της νοικοκυράς που ψαχουλεύει να βρει στο βάθος του πορτοφολιού μερικά ακόμα σεντς για ένα ραδίκι παραπάνω δεν μας αγγίζει.

Αρκεί που τρέχει το «χαρτζιλίκι» του μάνατζερ-πατέρα , της καριερίστας μάνας, έτσι για νάχουμε το fredo και την κραιπάλη στα βαρελοτσιπουράδικα…

Οδηγημένη από ταγούς που φρόντισαν να την αποχαυνώσουν μέσα από τα «ΜME» και τα «reality shows» αφέθηκε η νέα γενιά απροστάτευτη με μια ζωή γυάλινη, άρα εύθραυστη, πάνω στα τραπέζια των ηδονοβλεψιών λάγνων, που για 100 ευρωπούλια την λοιδορούν στα τηλεοπτικά παράθυρα. ΄Ετσι , ανατέθηκε το «πολιτικώς» σκέπτεσθαι στους «άλλους», στους καπάτσους, στους ασύμμετρους αμετροεπείς, τους επαγγελματίες της πώλησης φρούδων ελπίδων. Σε εκείνους που ξέρουν πρίν από μας, για μας, το καλό μας και πολύ περισσότερο, το δικό τους …συμφέρον. Στους δικολάβους της δημοκρατίας, που βόλεψαν την νεολαία σε μια πολυθρόνα με ένα τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και το …fredo στο άλλο, να επαναλαμβάνει την θλιβερή επωδό « και τι με νοιάζει εμένα η πολιτική, αυτή είναι για τους ηλίθιους».

Μόνο που αυτοί οι «ηλίθιοι», μόνο ηλίθιοι δεν είναι. ΄Εκλεψαν το Credo των παιδιων, τους στέρησαν από το όραμα και αντάλλαξαν το «πολιτικό καφενείο» με την «πολιτική κουζίνα» , όπου μάγειροι είναι οι ίδιοι και δοκιμάζουν συνταγες ερήμην μας κατά το δοκούν. Κι έγινε το καφενεδάκι μας από χώρος κοινωνίας πολιτών σε χώρο καθοδήγησης από τους «απ΄έξω». Μόνο που οι παλιοί ινστρούχτορες άλλαξαν όψη, μεταλλάχθηκαν και έβγαλαν την τραγιάσκα για να φορέσουν Armani.

Και οι νέοι μας έγιναν σύγχρονοι απολίτικοι μικροαστοί που κυκλοφορούν – όπως πρίν 40 χρόνια- σαν θλιβεροί παλιάτσοι, «πελάτες» των οργανωμένων κυκλωμάτων που τους πουλάνε, πτυχία, τίτλους σπουδών, θεσούλες στο δημόσιο, που «επενδύουν» στον αρχοντοχωριατισμό τους, την «κουλτούρα του τσιφτετελιού» , τον ωχαδερφισμό τους και την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης. Και τους στέλνουν αδιάβαστους….με το fredo στο χέρι.

Καλές εκλογές! Αλλά για ποιους;


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ